ΤΕΧΝΗΤΗ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΕΛΕΓΧΟΣ

 

 

Μιχάλης Ψύλος • psilosm@naftemporiki.gr Το βίντεο δεν μπορεί να αμφισβητηθεί με πρώτη ματιά: Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών , Ρόμπερτ Χάμπεκ εμφανίζεται να ανακοινώνει μπροστά στις κάμερες ότι η ομοσπονδιακή κυβέρνηση αποφάσισε να κλείσει όλες τις ανοικτές πισίνες.

Το βίντεο κάνει τον γύρο του Διαδικτύου και προέρχεται από τον  τηλεοπτικό σταθμό Phoenix, όπως αναφέρει το σήμα στο πάνω μέρος της οθόνης. Ο Χάμπεκ «εξηγεί» μάλιστα ότι η απαγόρευση ψηφίστηκε εκτάκτως με νόμο ,γιατί στο παρελθόν είχαν εκδηλωθεί «επιθέσεις» και «δυσάρεστα περιστατικά» σε ανοικτές πισίνες. Μόνο που ο Χάμπεκ δεν είπε ποτέ κάτι τέτοιο.

Πρόκειται για το  λεγόμενο deepfake: βίντεο που έχει υποστεί ψηφιακή επεξεργασία για να αντικαταστήσει πειστικά την ομοιότητα  και τη φωνή ενός ατόμου με ενός άλλου.Η φωνή που χρησιμοποιείται μοιάζει με αυτή του Χάμπεκ και οι κινήσεις των χειλιών του έχουν προσαρμοστεί στο νέο περιεχόμενο. Μια επεξεργασία που είναι δυνατή πλέον με τη βοήθεια της τεχνητής νοημοσύνης (ΑΙ),που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για πλαστά βίντεο και προγραμματισμό chatbot που διαδίδουν ρατσισμό, σεξισμό ή θεωρίες συνωμοσίας. «Με τα deepfakes δεν θα πιστεύουμε πλέον στα μάτια και στα αυτιά μας.

Η τεχνητή νοημοσύνη έχει δημιουργήσει εδώ και καιρό όχι μόνο κείμενο και εικόνες, αλλά και ήχους και βίντεο. Δύσκολα διακρίνονται από πραγματικές ηχογραφήσεις και βιντεοσκοπήσεις» λέει στην Ναυτεμπορική ένας ειδικός, που θέλει να διατηρήσει την ανωνυμία του. «Πρόσφατα  κυκλοφόρησε για παράδειγμα, μια ψεύτικη φωτογραφία που δείχνει τον Πάπα να φορά ένα πολυτελές μπουφάν. Πριν λίγες μέρες επίσης, κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο  ψεύτικο υλικό μιας υποτιθέμενης έκρηξης στο Πεντάγωνο.

Τα πλάνα στα κοινωνικά δίκτυα προκάλεσαν την κατάρρευση των τιμών των μετοχών, τουλάχιστον για σύντομο χρονικό διάστημα. Ενα ψεύτικο βίντεο του Ουκρανού προέδρου Ζελένσκι , στο οποίο καλούσε τον Ουκρανό στρατό του να καταθέσει τα όπλα, παρά λίγο να προκαλέσει κρίση στο Κίεβο».

«Η τεχνητή νοημοσύνη θα αλλάξει την ιστορία – όπως έκανε η ατομική βόμβα. Οι  απαγορευτικοί νόμοι της ΕΕ δεν μπορούν να δαμάσουν την τεχνολογία. Το λογισμικό που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τη δημιουργία ψεύτικων φωτογραφιών και βίντεο , θα βρίσκεται μαζικά στην ελεύθερη αγορά σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα» τονίζει ο ειδικός.

Η στιγμή του Φρανκεστάιν

Όπως προειδοποιεί χαρακτηριστικά, «φτάνει η στιγμή του Φρανκενστάιν. Αν δεν ελέγξουμε την τεχνητή νοημοσύνη, θα μας ελέγχει αυτή».

Chatbots όπως το ChatGPT από το OpenAI ή το Bard από την Google δημιουργούν κείμενα για οποιοδήποτε θέμα με το πάτημα ενός κουμπιού και μάλιστα καλής ποιότητας.

Τα συστήματα τεχνητής νοημοσύνης όπως το Midjourney ή το Stable Diffusion, από την άλλη πλευρά, δημιουργούν με τις κατάλληλες εντολές, φωτογραφίες, βίντεο και  κινούμενα σχέδια  μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα.

Τέτοια συστήματα AI είναι γενικά διαθέσιμα – μερικά ακόμη και δωρεάν, τα καλύτερα κοστίζουν λίγα ευρώ το μήνα. Υπάρχει τώρα μια πραγματική πλημμύρα εφαρμογών που καθιστούν τη δυνατότητα για deepfakes, διαθέσιμη σε όλους, χωρίς προηγούμενη γνώση. «Η διάκριση μεταξύ αληθινού και ψεύτικου βίντεο είναι δύσκολο να επαληθευτεί για τους απλούς ανθρώπους και  σύντομα ,ούτε για τους ειδικούς» τονίζει η ίδια πηγή στη «Ν». «Μέχρι στιγμής, ενδείξεις για fake τεχνητή παραγωγή μπορούν να βρεθούν μέσω της AI. Όσο όμως τα συστήματα τεχνητής νοημοσύνης συνεχίζουν να βελτιώνονται, αυτό μπορεί σύντομα να μην είναι πλέον δυνατό», προσθέτει.

Τρόποι διάκρισης του ψεύτικου βίντεο

Η Σάρα Θίστ μετέχει στη μη κυβερνητική οργάνωση Correctiv και η δουλειά της είναι να βρίσκει και να αναγνωρίζει ψεύτικα βίντεο. Στον ιστότοπό της περιγράφει τρόπους που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τη διάκριση ενός πρωτότυπου από ένα αντίγραφο τεχνητής νοημοσύνης. Ακόμη και οι ειδικοί πληροφορικάριοι της Correctiv δυσκολεύονται να εντοπίσουν τις ψευδείς πληροφορίες, επειδή διαδίδονται τόσο γρήγορα μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.

«Πρέπει να προσέχετε πολύ τις λεπτομέρειες», εξηγεί η Θιστ. Για παράδειγμα, εάν οι κινήσεις των χειλιών ταιριάζουν με αυτό που ακούγεται ή εάν ένα χέρι έχει πάρα πολλά… δάχτυλα. Όμως η Γερμανίδα ειδικός φοβάται ότι το ανθρώπινο πλεονέκτημα να αναγνωρίζει το αληθινό από το ψεύτικο, σταδιακά μπορεί να εξαφανιστεί. Γιατί «η τεχνητή νοημοσύνη  μπορεί να μάθει από τα… δικά της λάθη.»

Φόβος για τη δημοκρατία

Τα παραπλανητικά deepfakes μπορούν δυστυχώς να συμβάλουν στη διάβρωση της κοινής βάσης δεδομένων του πληθυσμού και να θέσουν σε κίνδυνο τη δημοκρατία, μακροπρόθεσμα. «Η τεχνητή νοημοσύνη μπορεί να επιτρέψει σε εγκληματίες ή μυστικές υπηρεσίες να χειραγωγούν τους πολίτες πιο εύκολα και να πλημμυρίζουν τις δημόσιες συζητήσεις με ψέματα και προπαγάνδα», προειδοποιεί η Γερμανίδα υπουργός Εσωτερικών Νάνσι Φέιζερ. «Τα Deepfakes που μιμούνται ή παραποιούν φωνές ή πρόσωπα μπορεί να είναι ένα πολύ επικίνδυνο εργαλείο κατά της δημοκρατίας», προσθέτει.

«Ο καθοριστικός παράγοντας είναι ότι πρέπει πάντα να αντιμετωπίζουμε γεγονότα και να εντοπίζουμε και να αποκαλύπτουμε γρήγορα τα πλαστά», τόνισε η Φέιζερ.

Ο Αρμιν Γκρούνβαλντ ,καθηγητής Φιλοσοφίας της Τεχνολογίας στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Καρλσρούης, σημειώνει ότι πολλές χώρες  δεν αντιδρούν όπως πρέπει στις προκλήσεις της τεχνητής νοημοσύνης. «Η βάση δεδομένων της κοινωνίας είχε διαβρωθεί ακόμη και πριν από την εξάπλωση της τεχνητής νοημοσύνης – κυρίως λόγω των ψεύτικων ειδήσεων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης», λέει ο καθηγητής Γκρούβαλντ, που είναι επίσης και επικεφαλής του Γραφείου Αξιολόγησης Τεχνολογίας στη γερμανική Βουλή. Δεν είναι τυχαίο-προσθέτει-που ένας στους δύο πολίτες ηλικίας 16 έως 75 ετών, βλέπει  τις εφαρμογές τεχνητής νοημοσύνης όπως η χρήση ChatGPT για τη συγγραφή κειμένων, ως απειλή για τη δημοκρατία, σύμφωνα  με έρευνα του ινστιτούτου Forsa. Ειδικά στη φάση της προεκλογικής εκστρατείας, θα πρέπει να καταστεί σαφές εάν οι ανησυχίες του πληθυσμού είναι δικαιολογημένες.

Ορισμένοι βουλευτές του ακροδεξιού AfD χρησιμοποιούν ήδη ψεύτικες εικόνες για να περάσουν το δικό τους μήνυμα. Ο αντιπρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας του AfD, Νόρμπερτ Κλάινβάχτερ δημοσίευσε μάλιστα βίντεο στο Instagram μιας ομάδας νεαρών ανδρών που  φώναζαν «Όχι σε περισσότερους πρόσφυγες». Όπως αποδείχθηκε, η εικόνα είχε δημιουργηθεί από AI. Ο πολιτικός του AfD  δικαιολογήθηκε στο ARD ότι τα μοτίβα ήταν «οπτικά σαφώς αναγνωρίσιμα ως τεχνητή απεικόνιση». Επομένως, η επισήμανση ήταν …περιττή.

Η λύση στο ψέμα; Ο καθηγητής Γκρούνβαλντ αναφέρει τα λόγια του μεγάλου φιλόσοφου Εμμάνουελ Κάντ: «Τολμήστε να σκεφτείτε μόνοι σας». Το πιο σημαντικό πράγμα, λέει ο Γερμανός καθηγητής «είναι να εμπιστευόμαστε τους εαυτούς μας, να κάνουμε τις δικές μας κρίσεις και όχι απλώς να παπαγαλίζουμε αυτό που λένε τα ψηφιακά συστήματα».

/www.naftemporiki.gr/

ΜΙΚΡΟΤΣΙΠ ΣΤΟΝ ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΒΟΥΛΑ!

 

Έλον Μασκ: Η Neuralink πήρε έγκριση από τον FDA για δοκιμές σε ανθρώπους - Θέλει να βοηθήσει στην αποκατάσταση της όρασης και της κινητικότητας των ανθρώπων

Η εταιρία εγκεφαλικών τσιπ του Έλον Μασκ έλαβε έγκριση από την αμερικανική Υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων (FDA) για τη διεξαγωγή των πρώτων δοκιμών της σε ανθρώπους.Η εταιρία εμφυτευμάτων Neuralink του δισεκατομμυριούχου θέλει να βοηθήσει στην αποκατάσταση της όρασης και της κινητικότητας των ανθρώπων συνδέοντας τους εγκεφάλους με τους υπολογιστές.

Λέει, ωστόσο, ότι δεν έχει άμεσα σχέδια να ξεκινήσει την πρόσληψη συμμετεχόντων. Οι προηγούμενες φιλοδοξίες του Μασκ για την έναρξη δοκιμών δεν κατέληξαν σε επιτυχία. Μια προηγούμενη προσπάθεια της Neuralink να κερδίσει την έγκριση του FDA απορρίφθηκε για λόγους ασφαλείας, σύμφωνα με έκθεση του πρακτορείου ειδήσεων Reuters τον Μάρτιο που επικαλέστηκε πολλούς νυν και πρώην υπαλλήλους.

Η Neuralink ελπίζει να χρησιμοποιήσει τα μικροτσίπ της για τη θεραπεία παθήσεων όπως η παράλυση και η τύφλωση και να βοηθήσει ορισμένα άτομα με αναπηρία να χρησιμοποιούν υπολογιστές και κινητή τεχνολογία.

α τσιπ –τα οποία έχουν δοκιμαστεί σε πιθήκους– έχουν σχεδιαστεί για να ερμηνεύουν τα σήματα που παράγονται στον εγκέφαλο και να μεταδίδουν πληροφορίες σε συσκευές μέσω Bluetooth.

 

 https://www.athensvoice.gr

ΜΥΗΤΙΚΟΣ ΚΥΒΕΡΝΟΧΩΡΟΣ

Μολονότι ο κυβερνοχώρος και ο Παγκόσμιος Ιστός μάς παρέχουν μια φαινομενικά απεριόριστη δυνατότητα επικοινωνίας, αποθήκευσης και διακίνησης πληροφοριών, ταυτόχρονα αποτελούν έναν ανεξερεύνητο επιστημονικά και άρα αρκετά επισφαλή «τόπο» για τους χρήστες. Οσο για τη νέα ψηφιακή και διαρκώς επιτηρούμενη διαδικτυακή μας ζωή, αυτή μας προκαλεί πρωτοφανή κοινωνικά, ψυχολογικά και πολιτικά προβλήματα.

Εκατομμύρια άνθρωποι σε κάθε γωνιά του πλανήτη χρησιμοποιούν καθημερινά τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (social media) είτε για να δημιουργήσουν νέες σχέσεις με άγνωστους ανθρώπους είτε για να διατηρήσουν με διαφορετικό τρόπο τις ήδη υπάρχουσες. Οι περισσότεροι από όσους αρχίζουν να επισκέπτονται αυτούς τους διαδικτυακούς τόπους αποκτούν κυριολεκτικά εμμονή με αυτήν τη νέα μορφή κοινωνικής συναναστροφής, στην οποία αφιερώνουν πολύ μεγάλο μέρος του χρόνου τους. (βλ. «Η ζωή στον κυβερνοχώρο διαστέλλει τον ανθρώπινο χρόνο»)

 

 

Πρόκειται για ένα φαινόμενο που οι σύγχρονοι ψυχολόγοι και κοινωνιολόγοι το μελετούν συστηματικά τα τελευταία χρόνια με στόχο να ανακαλύψουν τα πιθανά οφέλη αλλά και τους κινδύνους που εγκυμονεί η χρήση αυτής της τεχνολογίας τόσο για τους μεμονωμένους χρήστες όσο και ευρύτερα για την κοινωνία. Ωστόσο, όπως θα δούμε, μια αυστηρά επιστημονική διερεύνηση των πολυάριθμων μέσων κοινωνικής δικτύωσης είναι κάθε άλλο παρά εύκολη: πολύ πριν ολοκληρωθεί η έρευνα, το αντικείμενό της έχει ήδη αλλάξει! Τα ασφαλή επιστημονικά συμπεράσματα απαιτούν χρόνο ενώ οι τεχνολογικές εξελίξεις σε αυτά τα νέα επικοινωνιακά εργαλεία τρέχουν με την ταχύτητα του φωτός.

 

Το Διαδίκτυο (Internet) είναι σήμερα ένα πολύπλοκο δίκτυο που συγκροτείται από επιμέρους μικρότερα δίκτυα για την καταγραφή, αποθήκευση και ανταλλαγή πληροφοριών.

Ανάμεσα στις πολλές υπηρεσίες οργάνωσης και πρόσβασης στις πληροφορίες του Διαδικτύου η πιο δημοφιλής υπηρεσία είναι ο Παγκόσμιος Ιστός (World Wide Web ή www), που φιλοξενεί σήμερα εκατοντάδες κοινωνικά δίκτυα (social networks).

Ενα από τα πιο δημοφιλή μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι το Facebook. Ιδρύθηκε το 2004 από τον Μαρκ Ζάκερμπεργκ (M. Zuckerberg), τότε φοιτητή Πληροφορικής στο Χάρβαρντ, ο οποίος το προόριζε αρχικά για μέσο επικοινωνίας και επαφής μεταξύ των αποφοίτων του Χάρβαρντ.

Εξάλλου η ονομασία «Facebook» παραπέμπει στις ετήσιες επετηρίδες αποφοίτων των αμερικανικών κολεγίων.

Πολύ σύντομα βέβαια ο Ζάκερμπεργκ συνειδητοποίησε -και εκμεταλλεύτηκε με το αζημίωτο!- τις δυνατότητες αυτού του νέου επικοινωνιακού συστήματος.

 

 

Σήμερα το Facebook είναι το πλέον διαδεδομένο παγκοσμίως μέσο κοινωνικής δικτύωσης, με πάνω από ένα δισεκατομμύρια εγγεγραμμένους χρήστες.

Πρόκειται για ένα νέο, εύκολο στη χρήση και σχετικά οικονομικό τρόπο επικοινωνίας και ανθρώπινης επαφής που έγινε εφικτός χάρη στις τεχνολογικές εφαρμογές της σύγχρονης πληροφορικής και της επιστήμης των υπολογιστών.

Η χρήση των μέσων εξαρτάται από την προσωπικότητα;

Μέσα σε μια δεκαετία, από το 2005 μέχρι σήμερα, η τυπικά αμερικανική κοινωνική συνήθεια να διατηρούν την επαφή τους -έστω και διαδικτυακά- οι απόφοιτοι ενός κολεγίου μετατράπηκε σε κυρίαρχη κοινωνική συμπεριφορά σε όλον τον πλανήτη.

Τα ψηφιακά μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπως το Facebook, το My Space, το Orkut και το Twitter, μετέτρεψαν τον Παγκόσμιο Ιστό σε μια πολυσύχναστη εικονική «πλατεία» όπου καθημερινά συναντώνται και επικοινωνούν με πρωτοφανή ευκολία άνθρωποι που ζουν στην ίδια γειτονιά χωρίς να έχουν συναντηθεί ποτέ, ή και στα πιο απόμακρα σημεία του πλανήτη.

Ωστόσο, όπως μας υπενθυμίζουν τα πιο έγκυρα μέσα ενημέρωσης, δεν είναι όλα ρόδινα στον νέο επικοινωνιακό παράδεισο.

Οι φανατικοί επισκέπτες των κοινωνικών δικτύων εκτίθενται σε μια σειρά από λίγο-πολύ πραγματικούς κινδύνους.

Για παράδειγμα, από το 2009 μια σειρά από συστηματικές μελέτες του Βρετανού γιατρού Αρικ Ζίγκμαν (Aric Sigman) έδειξαν ότι: «Η αύξηση της εικονικής επικοινωνίας μεταξύ ατόμων που χρησιμοποιούν τα κοινωνικά δίκτυα μεταφράζεται πάντοτε, σύμφωνα με τις μελέτες που έχουμε στη διάθεσή μας, σε μια σαφή μείωση της ικανότητάς τους να αλληλεπιδρούν με την πραγματικότητα».

Εκτός όμως από την απώλεια επαφής με την πραγματικότητα, άλλες έρευνες διέγνωσαν στους συστηματικούς χρήστες των κοινωνικών δικτύων μια σαφή μείωση της ικανότητας συγκέντρωσης και εστίασης της προσοχής, ενώ άλλοι ειδικοί διαπίστωσαν δυσχέρειες στη σύναψη πραγματικών ερωτικών σχέσεων.

Αυτές οι ερωτικές δυσλειτουργίες υποτίθεται ότι «εξηγούνται» από την υπερβολική συσσώρευση φαντασίας που επιδεικνύουν οι χρήστες του Διαδικτύου.

Ενα πρώτο σχετικά ασφαλές συμπέρασμα που προκύπτει από αυτές τις μελέτες είναι ότι ο τρόπος χρήσης των μέσων κοινωνικής δικτύωσης σχετίζεται στενά με τα ψυχολογικά χαρακτηριστικά της ή του χρήστη: οι εξωστρεφείς προσωπικότητες τείνουν να χρησιμοποιούν τη διαδικτυακή επικοινωνία για να εκφράσουν ή να αυξήσουν αυτό το χαρακτηριστικό τους.

Αντίθετα, οι εσωστρεφείς χρήστες θα χρησιμοποιήσουν τις εικονικές επαφές τους ως δικαιολογία για να μειώσουν ή, σε ακραίες περιπτώσεις, για να εξαλείψουν τις πραγματικές κοινωνικές σχέσεις.

Αν τώρα λάβουμε υπόψιν ότι, σύμφωνα με αρκετές ιατρικές έρευνες, τα μοναχικά άτομα που επιδεικνύουν μια αυτιστική συμπεριφορά τείνουν να εκδηλώνουν περισσότερα προβλήματα φυσικής ή ψυχικής υγείας (όχι μόνο κατάθλιψη αλλά καρδιαγγειακές και αυτοάνοσες παθήσεις), κατανοούμε το γιατί αρκετοί γιατροί και ψυχολόγοι θεωρούν τις καταχρήσεις των μέσων κοινωνικής δικτύωσης ως δυνητικό κίνδυνο για τη δημόσια υγεία.

Πάντως, τέτοιες τεχνοφοβικές αντιδράσεις απέναντι στις υπηρεσίες του Παγκόσμιου Ιστού είναι απολύτως προβλέψιμες, όχι όμως πάντα δικαιολογημένες. Διότι βέβαια είναι σαφές ότι η εκρηκτική διάδοση των διαδικτυακών επαφών ήλθε να καλύψει συγκεκριμένα επικοινωνιακά κενά και ατομικά ή συλλογικά αδιέξοδα.

Η ψηφιακή απώλεια της ιδιωτικής μας ζωής

Ενα διαφορετικό αλλά αρκετά ενδιαφέρον πρόβλημα είναι η περιφρούρηση της ιδιωτικής ζωής και της προσωπικής αυτονομίας την εποχή του Διαδικτύου. Μπορεί να ακούγεται ως παράδοξο, όμως, την ίδια στιγμή που όλοι καταγγέλλουν το τέλος της ιδιωτικής ζωής εξαιτίας των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, τα άτομα νεαρής ηλικίας και οι έφηβοι καταφεύγουν σε αυτά για να δημιουργήσουν έναν προσωπικό ιδιωτικό χώρο!

Πράγματι, η λεγόμενη «ψηφιακή γενιά» έχει για το Διαδίκτυο μια εντελώς διαφορετική αντίληψη και σχέση απ’ ό,τι τα πιο ηλικιωμένα άτομα που μεγάλωσαν πριν από την εμφάνιση της νέας τεχνολογίας.

Για τους νεότερους ο εικονικός-ψηφιακός χώρος αποτελεί φυσική προέκταση του πραγματικού και εισέρχονται σε αυτόν για να διευρύνουν, χωρίς χρονικούς ή χωρικούς περιορισμούς, τις πραγματικές κοινωνικές τους σχέσεις.

Οι πιο ηλικιωμένοι, αντίθετα, υιοθετούν συνήθως μια διαφορετική στρατηγική: χρησιμοποιούν τα κοινωνικά δίκτυα για να συσφίγξουν ή να επιβεβαιώσουν κάποιες σχέσεις με άτομα που ήδη γνωρίζουν, ή για να προβάλουν αυτάρεσκα τον εαυτό τους σε άγνωστα άτομα που όμως χαίρουν της διαδικτυακής εκτίμησής τους.

Η Ντάνα Μπόιντ (Danah Boyd), ίσως η πιο διάσημη ερευνήτρια της λειτουργίας των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, ανέλυσε πριν από μερικά χρόνια τα χαρακτηριστικά των μηνυμάτων που οι άνθρωποι ανταλλάσσουν κατά τη διαδικτυακή τους επικοινωνία.

Οπως διαπίστωσε, πρόκειται συνήθως για τα ίδια πράγματα που συζητάμε σε ένα μπαρ: έρωτας, χρήμα-επάγγελμα, εξουσία, ανθρώπινες σχέσεις.

Μολονότι αρκετά ακριβής, αυτή η κατηγοριοποίηση αποκρύπτει, ωστόσο, μια σημαντική διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στις ανέμελες συζητήσεις με αγνώστους στο μπαρ και στα προσωπικά δεδομένα που εκμυστηρευόμαστε στο Διαδίκτυο.

Στα κοινωνικά δίκτυα τα όσα λέμε ή δείχνουμε καταγράφονται μονίμως και διαχέονται με τρόπους εντελώς απρόβλεπτους. Επιπλέον, αυτές οι ιδιωτικές πληροφορίες είναι εύκολα εντοπίσιμες και ανακλήσιμες χάρη στις πανίσχυρες μηχανές αναζήτησης του Google.

Για παράδειγμα, είναι πολύ δύσκολο να αποκρύψουμε τις ερωτικές μας «αταξίες» όταν αυτές έχουν καταγραφεί στον Παγκόσμιο Ιστό. Το φαινόμενο αυτό περιγράφεται σήμερα ως «ερωτική αναδρομή» (retrosexual).

Πρόκειται για την αναζήτηση στο Facebook πρώην ερωτικών συντρόφων για να μάθουμε πώς είναι και τι κάνουν σήμερα. Με κίνδυνο αυτές οι διαδικτυακές αναζητήσεις μας είτε να ενοχλήσουν τα πρόσωπα αυτά είτε να εξοργίσουν τους σημερινούς ερωτικούς μας συντρόφους.

Ισως γι’ αυτό οι περισσότεροι ειδικοί (ψυχολόγοι, κοινωνιολόγοι) συνιστούν στα ζευγάρια να περιφρουρούν την ιδιωτική τους ζωή στο Διαδίκτυο: ένα ζευγάρι δεν είναι καθόλου απαραίτητο να είναι και «φίλοι» στο Facebook.

Πέρα όμως από αυτά τα υποκριτικά τεχνάσματα, η ιστορία μάς διδάσκει ότι στις τεχνολογικές-κοινωνικές εξελίξεις επιστροφή δεν υπάρχει.

Τα νέα κοινωνικά δίκτυα θα αλλάξουν ριζικά τον τρόπο που είμαστε και συνάπτουμε σχέσεις με τους άλλους.

Δεν πρόκειται βέβαια για κάτι πρωτόγνωρο. Κάτι ανάλογο συνέβη και στο παρελθόν μετά την επινόηση π.χ. της σταθερής και κατόπιν της κινητής τηλεφωνίας.

Ομως, πολύ πιο ανησυχητικές από την αποσάθρωση των ανθρώπινων σχέσεων είναι οι αλλαγές που έχουν συντελεστεί τα τελευταία χρόνια στο κυβερνο-έγκλημα, δηλαδή στη δραστηριότητα των χάκερ.

Οι απομονωμένοι και ρομαντικοί «πειρατές» του Διαδικτύου, απ’ ό,τι φαίνεται, έχουν μετατραπεί σε επαγγελματίες του ψηφιακού εγκλήματος.

Οι άλλοτε μοναχικοί παραβάτες και ανιδιοτελείς καταστροφείς των διαδικτυακών στεγανών και των ψηφιακών εμποδίων έχουν γίνει πλέον οι καλοπληρωμένοι υπάλληλοι του οργανωμένου εγκλήματος ή των μυστικών υπηρεσιών.

Δεν υπάρχουν πια αθώοι εισβολείς ή ρομαντικοί κατασκευαστές ψηφιακών ιών. Η δράση των σημερινών χάκερ αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του παγκοσμιοποιημένου, και άρα πλανητικά οργανωμένου, εγκλήματος: μια νέα τεχνολογική μαφία που υπηρετεί τις ανάγκες για κέρδος και εξουσία της παραδοσιακής μαφίας.

Τελικά, όπως συνέβη και με κάθε άλλο επαναστατικό προϊόν της ανθρώπινης τεχνολογίας, η σκοτεινή πλευρά του κυβερνοχώρου αποτελεί την αναπόφευκτη αντανάκλαση του «σκότους» τόσο του δημιουργού της όσο και της κοινωνίας που οικειοποιείται αυτήν την τεχνολογία.

Η ζωή στον κυβερνοχώρο διαστέλλει τον ανθρώπινο χρόνο

Η ψηφιακή τεχνολογία, αφού ανέτρεψε την παραδοσιακή έννοια του χώρου, φαίνεται πως ανατρέπει ριζικά και την έννοια του χρόνου, όπως τουλάχιστον την ορίζαμε συμβατικά και τη βιώναμε μέχρι σήμερα, χωρίζοντας την ημερήσια διάρκειά του σε 24 ώρες.

Το 2008 σχετική έρευνα της Cisco Systems, γνωστής πολυεθνικής εταιρείας η οποία σχεδιάζει και πουλά τεχνολογία και υπηρεσίες επικοινωνίας και διαδικτύωσης, διαπίστωνε ότι η «ψηφιακή» ημέρα ενός μέσου χρήστη του Διαδικτύου διαρκούσε τότε όχι 24 αλλά 36 ώρες και προέβλεπε ότι την επόμενη πενταετία η διάρκειά της θα διπλασιαζόταν.

Και η πρόβλεψη αυτή όχι μόνο επαληθεύτηκε αλλά σήμερα θεωρείται μάλλον συντηρητική!

Το «ψηφιακό 24ωρο» είναι μια νέα έννοια που αναφέρεται στον χρόνο που δαπανά κάποιος όταν κάνει χρήση των πολυάριθμων υπηρεσιών του Διαδικτύου.

Αυτός ο χρόνος υπολογίζεται εάν αθροίσουμε όλες τις εργασίες που εκτελούμε ταυτόχρονα όταν βρισκόμαστε στον κυβερνοχώρο.

Και οι διαδικτυακές εργασίες δεν είναι λίγες, αν συνυπολογίσει κάνεις όχι μόνο τις εργασίες που εκτελεί ως «ενεργός» χρήστης (αναζήτηση πληροφοριών, πληρωμή λογαριασμών, κρατήσεις εισιτηρίων κ.ά.) αλλά και αυτές που «τρέχουν» χωρίς να χρειάζεται η ενεργός συμμετοχή του («κατέβασμα» αρχείων, ταινιών κ.ά.).

Για παράδειγμα, εάν κάποιος «σερφάρει» στο Διαδίκτυο επί μία ώρα, ενώ παράλληλα ακούει μουσική από κάποιον ιστότοπο ή «κατεβάζει» κάποιο βίντεο από το You Tube, τότε ο «ψηφιακός χρόνος» του διπλασιάζεται.

Το εντυπωσιακό είναι ότι ο εκρηκτικός ρυθμός ανάπτυξης της χρήσης του Διαδικτύου δεν φαίνεται να επηρεάζεται από τη διεθνή οικονομική κρίση. Σε πλήρη αντίθεση μάλιστα με άλλα καταναλωτικά αγαθά, οι υπηρεσίες του Διαδικτύου είναι οι μόνες που δεν εμφανίζουν κάμψη.

https://www.efsyn.gr

Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΑΓΓΙΓΜΑΤΟΣ

 

Ανήμερα του Αγίου Βαλεντίνου πολλοί άνθρωποι θα δείξουν την αγάπη τους στο έτερό τους ήμισυ με κάρτες, σοκολάτες και δώρα, όμως, όπως υπενθυμίζουν οι επιστήμονες υπάρχει και άλλος τρόπος να δείξει κανείς τη στοργή του σε όποιον αγαπά, ερωτικά, φιλικά, κοινωνικά: Με ένα χάδι. 

Οι έρευνες δείχνουν πως το κοινωνικό άγγιγμα είναι ουσιώδες στην ψυχική υγεία τού ανθρώπου, συμβάλλοντας στη μείωση τού άγχους και του πόνου, αλλά και τη δημιουργία ισχυρών δεσμών. 

Η κοινωνική απομόνωση που επέφεραν τα lockdown λόγω της πανδημίας κορωνοϊού προκάλεσαν σε πολλούς ανθρώπους το λεγόμενο «skin hunger», τη βιολογική ανάγκη για ανθρώπινο άγγιγμα, στο πλαίσιο των ευρύτερων προβλημάτων ψυχικής υγείας.

Έρευνα τού 2021 σε δείγμα 1.500 συμμετεχόντων, κατέδειξε πως η στέρηση του οικείου αγγίγματος, από τη στενή οικογένεια και τους συντρόφους, συνδεόταν με έντονο αίσθημα άγχους και μοναξιάς. Από την άλλη, η έλλειψη 
αγγιγμάτων από φίλους, γνωστούς, συναδέλφους δεν είχε τις ίδιες επιπτώσεις στην ψυχική υγεία. 

Πώς μπορούμε να αισθανθούμε το κοινωνικό άγγιγμα 

Το κοινωνικό άγγιγμα θεωρείται τόσο σημαντικό για τη ψυχοσωματική κατάστασή μας, ώστε διαθέτουμε συγκεκριμένα κύτταρα στο δέρμα μας για να το αναγνωρίζουν. 

Δεν έχει τις ίδιες επιπτώσεις στην ψυχική υγεία η έλλειψη αγγίγματος από στενό αγαπημένο πρόσωπο σε σχέση με το άγγιγμα ενός συναδέλφου ή γνωστού – Πηγή: Unsplash

Όπως λένε οι επιστήμονες, το δέρμα μας μάς δίνει τη δυνατότητα να διακρίνουμε τη φύση τού κάθε αγγίγματος, μέσω της διακριτικής αφής που μας επιτρέπει να νιώθουμε την πίεση, την υφή και τη δόνηση των αντικειμένων. Επιπλέον, το δέρμα μας διαθέτει αισθητήρες, γνωστούς ως C απτικές ίνες ( C-tactile fibers) που είναι εξαιρετικά ευαίσθητοι στο κοινωνικό άγγιγμα από ανθρώπους και στο στοργικό χάδι ενός αγαπημένου. 

Σε γενικές γραμμές, η επιστήμη αναγνωρίζει το άγγιγμα οικειότητας μεταξύ αγαπημένων ως σημαντικό παράγοντα συναισθηματικής ισορροπίας, ενώ το άγγιγμα μεταξύ ανθρώπων του κοινωνικού/επαγγελματικού περίγυρου βασικό στη διαχείριση τού άγχους. 

Μάλιστα, όλα τα θηλαστικά που έχουν μελετηθεί έως σήμερα, διαθέτουν τη C απτική ίνα, κάτι που υποδεικνύει πως τα αισθητηριακά αυτά κύτταρα -κι ως εκ τούτου η ικανότητα αναγνώρισης του κοινωνικού αγγίγματος- διατηρούνται στην εξελικτική διαδικασία των ειδών, σύμφωνα με τον Ισμαήλ Αμπντούς-Σαμπούρ, βιολογικό επιστήμονα στο πανεπιστήμιο Κολούμπια, με εξειδίκευση στην έρευνα για το άγγιγμα. 

Τα οφέλη του κοινωνικού αγγίγματος 

Το κοινωνικό άγγιγμα προκαλεί την απελευθέρωση της ωκυτοκίνης, αποκαλούμενης και «ορμόνης της αγάπης» που πιστεύεται πως μειώνει το άγχος και τον πόνο. 

Η έρευνα της Μαριάνα φον Μορ, ερευνήτριας στο Royal Holloway University του Λονδίνου με εξειδίκευση στην κοινωνική αντίληψη, έδειξε πως οι εραστές ένιωθαν λιγότερο πόνο όταν ο σύντροφός τους τούς χάιδευε αργά και στοργικά, σε σύγκριση με ένα γρηγορότερο άγγιγμα. Άλλες μελέτες έχουν διαπιστώσει πως το χάδι ενισχύει την οικειότητα μεταξύ των ζευγαριών. 

Το «πείραμα»

Σε μια έρευνα, 84 ενήλικες γυναίκες συμμετείχαν σε ένα πείραμα, ενδεικτικό της δύναμης του χαδιού σε περιπτώσεις κοινωνικού αποκλεισμού. Κάθε συμμετέχουσα έπαιζε Cyberball με άλλους δύο παίκτες οι οποίοι, εν αγνοία των γυναικών, ήταν bots και σταδιακά σταματούσαν να τους πετούν την εικονική μπάλα. 

Όταν συνέβαινε αυτό, προκαλούσε στις συμμετέχουσες έναν αίσθημα κοινωνικού αποκλεισμού που μάλιστα οδήγησε «μία από αυτές να σπάσει τον υπολογιστή» εξηγεί η φον Μπορ. 

Ωστόσο, όταν αργότερα αυτοί που οργάνωσαν το πείραμα παρηγόρησαν με ένα στοργικό χάδι τις μισές από τις συμμετέχουσες, το αίσθημα κοινωνικού αποκλεισμού που ένιωθαν, μετριάστηκε. Το γρήγορο άγγιγμα που δέχτηκαν οι υπόλοιπες μισές -που ακριβώς λόγω της φύσης του δεν ενεργοποίησε τις C-απτικές ίνες- δεν τους προκάλεσε την ίδια ανακούφιση. 

Όπως λέει η φον Μορ, αυτό το άγγιγμα ομοιάζει με την παρηγοριά που προσφέρει μια μάνα στο παιδί της, μετά από ανάλογη εμπειρία κοινωνικού τραύματος. «Το κάνουμε αυτό μερικές φορές χωρίς να συνειδητοποιούμε πόσο καλό είναι» σημειώνει. 

Τι έδειξε η έρευνα στα ποντίκια

Μελέτη αυτού του μήνα κατέδειξε πως η άμεση διέγερση των νευρώνων θηλυκών ποντικιών -των ανάλογων νευρώνων με τις C-tactile fibers στους ανθρώπους- μπορεί να απελευθερώσει ντομαπίμη, σημαντικός νευροδιαβιβαστής του εγκεφάλου που συνδέεται με την επιβράβευση. Αυτοί οι νευρώνες Mrgprb4 είναι επίσης απαραίτητοι στα θηλυκά ποντίκια να είναι σεξουαλικά δεκτικά απέναντι στα αρσενικά. 

Με τη χρήση οπτογενετικής, μιας τεχνικής της νευροεπιστήμης που επιτρέπει στους επιστήμονες να χειραγωγούν τις δραστηριότητες σε συγκεκριμένους νευρώνες ρίχνοντας φως πάνω τους, οι ερευνητές ενεργοποίησαν τα αισθητηριακά κύτταρα Mrgprb4 στην πλάτη τους – μια σημαντική σωματική περιοχή για τα τρωκτικά. 

Οι ερευνητές είδαν πως το θηλυκό χαμήλωνε την πλάτη του ως αντίδραση στο φως, μια συμπεριφορά που υποδηλώνει σεξουαλική δεκτικότητα στα αρσενικά. 

Η διέγερση αυτών των αισθητηριακών νευρώνων και η σεξουαλική συμπεριφορά προκαλούσαν απελευθέρωση ντοπαμίνης στην περιοχή του εγκεφάλου που συνδέεται με την επιβράβευση, τόσο στα θηλυκά όσο και τα αρσενικά. 

Ωστόσο, όταν οι ερευνητές σταμάτησαν να διεγείρουν τους νευρώνες Mrgprb4, οι σεξουαλικές εμπειρίες δεν προκαλούσαν πλέον έκκριση ντοπαμίνης και τα θηλυκά ποντίκια άρχισαν να απορρίπτουν σεξουαλικά τα αρσενικά. 

Η έρευνα αυτή μακροπρόθεσμα ίσως αποδειχτεί χρήσιμη σε μελλοντικές θεραπείες όπου θα αξιοποιείται η ευαισθησία τού δέρματος για τη θεραπεία τραυμάτων ή της κατάθλιψης. 

«Ενεργοποιώντας απλώς αυτούς τους νευρώνες στο δέρμα, ουσιαστικά έχεις ελευθέρας στον εγκέφαλο. Είναι κάτι σαν χρυσωρυχείο» υπερθεματίζει η Λέα Ελάιας, μεταδιδακτορική ερευνήτρια στο πανεπιστήμιο Τζονς Χόπκινς που πραγματοποίησε την έρευνα. 

https://www.kathimerini.gr

ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ

 

ΤΑ KINHTA ΤΗΛΕΦΩΝΑ ΚΑΙ Η ΑΚΤΙΝΟΒΟΛΙΑ ΤΟΥΣ

 

Ο ΗΧΟΣ ΩΣ ΟΠΛΟ

 

 

"Στην εποχή των "έξυπνων πόλεων" και της "επαυξημένης πραγματικότητας", η τάση που επισημαίνει ο σχεδιαστής ήχου Roland Cahen δεν φαίνεται να μειώνεται σύντομα: η τεχνολογία πασχίζει να ντύσει με γλώσσα, μουσική, συναγερμούς ή ακουστικά στολίδια ένα πλήθος υλικών που προηγουμένως ήταν βουβά ή απλώς θορυβώδη.

Η πόλη είναι ένα από αυτά τα υλικά. Διαμορφώνεται ακουστικά, χωρίς ιδιαίτερες συνεννοήσεις προς το παρόν, από ιδρύματα, βιομηχάνους, διαφημιστές, συλλόγους ή εργαστήρια. Μια ηχητική χαρτογραφία αναπτύσσεται σιγά-σιγά, εγκαθιστώντας νέες χρήσεις και αόρατα σύνορα στους δημόσιους χώρους. Άλλοτε για να προσελκύσει, άλλοτε για να απωθήσει· άλλοτε για να ενημερώσει, άλλοτε για να πουλήσει. Ιδιωτικές εταιρείες ή δημόσιες υπηρεσίες φροντίζουν να χαϊδεύουν τα αυτιά των πελατών και μερικές φορές να τριβελίζουν τα αυτιά των ανεπιθύμητων ή των χρηστών."

Juliette Volcler. Ο ήχος ως όπλο. Οι αστυνομικές και στρατιωτικές χρήσεις του ήχου.
 

Laure Célérier  
Lectures  - 11.01.2012

1.  Όταν ο Παναμέζος στρατηγός Μανουέλ Νοριέγκα, ο οποίος ανατράπηκε από τις Ηνωμένες Πολιτείες στο πλαίσιο της επιχείρησης Just Cause, κατέφυγε στην πρεσβεία του Βατικανού τον Δεκέμβριο του 1989, οι Αμερικανοί στρατιώτες βομβάρδισαν την πρεσβεία με hard rock και metal μουσική για να επιταχύνουν την πτώση του αντιπάλου τους, με αυξημένη κιόλας ένταση μόλις ο Νοριέγκα δήλωσε ότι δεν μπορούσε να αντέξει τη μουσική αυτή. Αυτή η επιθετική χρήση του ήχου συναντάται και σε πιο πρόσφατους πολέμους και απηχεί τόσο τους ηχητικούς βομβαρδισμούς του αμερικανικού στρατού στο Ιράκ όσο και τη μετάδοση heavy metal μουσικής από τον ίδιο στρατό στα στρατόπεδα του Γκουαντάναμο. Η χρήση του ήχου ως όπλο ξεκίνησε στις αρχές του εικοστού αιώνα. Οι εφαρμογές του πολλαπλασιάστηκαν στο δεύτερο μισό του περασμένου αιώνα.

2.  Το βιβλίο της Juliette Volcler, με τίτλο Le son comme arme (Ο ήχος ως όπλο), το οποίο κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις La Découverte το 2011, προτείνει μια σύνθεση και μια ανάλυση διαφόρων πηγών που σχετίζονται με τις στρατιωτικές και αστυνομικές χρήσεις του ήχου, ως φυσικού φαινομένου, με τη φιλοδοξία να "σκιαγραφήσει μια γενεαλογία της ακουστικής καταστολής" (σελ. 8). Το Le son comme arme προτείνει αρχικά μια ανάλυση των συνεπειών της χρήσης του ήχου στα σώματα και την ψυχή μας, στη συνέχεια παρουσιάζει τις διάφορες δυνατότητες και στρατιωτικές χρήσεις του ήχου και τέλος αναλύει, σε ένα θεωρητικό πλαίσιο εμπνευσμένο κυρίως από τον Μισέλ Φουκώ, την εμφάνιση των νέων ηχητικών όπλων.

3.  "Τα αυτιά δεν έχουν βλέφαρα", γράφει ο Pascal Quignard (αναφέρεται στη σελ. 13). Αυτό το προφανές γεγονός έχει τη σημασία του καθώς μας καθιστά ιδιαίτερα ευάλωτους στον επιθετικό θόρυβο που μας περιβάλλει. Οι ηχητικές αυτές επιθέσεις μπορούν να έχουν τρομακτικά αποτελέσματα στον ψυχισμό μας: η ακουστική απομόνωση όπως και ο ηχητικός κορεσμός αποπροσανατολίζουν το άτομο και καταστρέφουν την υποκειμενικότητά του. Όμως ο ήχος έχει και φυσιολογικές επιπτώσεις, οι οποίες δεν ξεχωρίζουν πάντα καθαρά από τις ψυχολογικές επιπτώσεις: ένα υψηλό επίπεδο ντεσιμπέλ μπορεί να έχει μη αναστρέψιμες επιπτώσεις, λόγω των σχετικών δονήσεων: τα τύμπανα σκίζονται ήδη από τα 160 ντεσιμπέλ, οι πνεύμονες ραγίζουν από τα 200 ντεσιμπέλ, ενώ ένας ήχος πάνω από τα 210 ντεσιμπέλ μπορεί να προκαλέσει εσωτερική αιμορραγία, ενδεχομένως μοιραία. Ομοίως, η χρήση ήχων χαμηλής συχνότητας ή υποήχων μπορεί να οδηγήσει σε αναπνευστικές αρρυθμίες , συμπίεση των τυμπάνων ή οπτικές διαταραχές, κάποτε και με παραισθήσεις.

4.  Αντιδρούμε ασυνείδητα στον ήχο ως κίνδυνο, ως appel aux armes (κάλεσμα στα όπλα), που είναι η ετυμολογική σημασία της λέξης alarme (συναγερμός), εξηγεί ο Joachim Ernst-Berendt (αναφέρεται στη σελ. 26). Η χρήση του ήχου σε μεγάλη κλίμακα, σε ολόκληρους πληθυσμούς, αναπτύχθηκε παράλληλα με την εξατομικευμένη χρήση του, σε κρατούμενους ή μικρές ομάδες, κατά τη διάρκεια του εικοστού αιώνα. Σήμερα, οι Ηνωμένες Πολιτείες βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της στρατιωτικής-αστυνομικής χρήσης και έρευνας του ήχου. Οι ήχοι μπορούν καταρχάς να παραχθούν για να αποπροσανατολίσουν τον εχθρό και να κάμψουν την αντίστασή του. Στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, τα μεγάφωνα εμφανίστηκαν στο πεδίο της μάχης ως εργαλείο για την εξαπάτηση ή την παρενόχληση του εχθρού. Ο ηχητικός κορεσμός χρησιμοποιήθηκε επίσης τη δεκαετία του 1970 στην Ιρλανδία εναντίον μελών και συμπαθούντων του IRA που κρατούνταν από τον βρετανικό στρατό. Οι κρατούμενοι αυτοί είχαν εκτεθεί σε συνεχείς διαπεραστικούς και δυνατούς ήχους, μέρος μιας σειράς τεχνικών που σχεδιάστηκαν για να εκφοβίζουν και να λυγίζουν τους κρατούμενους, και οι οποίες αναγνωρίζονται ως βασανιστήρια από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Στις αρχές της δεκαετίας του 2000, ο ήχος έγινε ένα ιδιαίτερα προσφιλές όπλο του στρατού σε ένοπλες συγκρούσεις, αλλά και στο πλαίσιο της ολοένα και πιο στρατιωτικοποιημένης διαχείρισης των δημόσιων χώρων. Τον Σεπτέμβριο του 2005, αεροσκάφη του ισραηλινού στρατού επιχειρούσαν συστηματικά να σπάνε το φράγμα του ήχου σε χαμηλό ύψος στον ουρανό της Γάζας. Είκοσι εννέα υπερηχητικοί κρότοι καταγράφηκαν σε τέσσερις ημέρες, κυρίως τη νύχτα. Χιλιάδες παράθυρα έσπασαν και τοίχοι ράγισαν. Τα θύματα αυτών των κρότων υποφέρουν, μεταξύ άλλων, από κρίσεις άγχους, μυϊκούς σπασμούς και αναπνευστικές δυσκολίες. Ο ηχητικός κορεσμός χρησιμοποιείται σε μεγάλη κλίμακα στη διάρκεια ένοπλων συγκρούσεων. "Lalafalloujah" έγινε έτσι το παρατσούκλι που έδωσαν οι Αμερικανοί GI's στην ιρακινή πόλη Fallujah, όταν βομβάρδιζαν αυτή την πόλη με συνοδεία hard rock. Από την άλλη μεριά, η ηχομόνωση είναι επίσης γνωστό ότι έχει τρομακτικές και αποσταθεροποιητικές επιπτώσεις στα άτομα. Προορίζεται κυρίως για τους πολιτικούς κρατούμενους. Τέλος, ο ήχος χρησιμοποιείται επίσης σε δημόσιους χώρους, για να διώχνει τους διαδηλωτές, τους "νέους" ή άλλα ανεπιθύμητα στοιχεία. Στη Γαλλία, χρησιμοποιούνται χειροβομβίδες κρότου λάμψης, χειροβομβίδες με πολλαπλά αισθητήρια και δυνατότητες αναισθητοποίησης, οι οποίες διαφημίζονται για τις μη θανατηφόρες επιπτώσεις τους. Στο ενεργητικό τους, έχουν αναφερθεί, μεταξύ άλλων, το σχισμένο μάγουλο ενός διαδηλωτή το 2006, η απώλεια ενός ματιού, της γεύσης και της όσφρησης σε μια άλλη διαδηλώτρια το 2007 και ο ακρωτηριασμός δύο δακτύλων ενός διαδηλωτή το 2009. [Καθώς το βιβλίο κυκλοφόρησε το 2011, δεν περιλαμβάνει τα θύματα από το κίνημα των Κίτρινων γιλέκων (2018-2019): 25.800 τραυματισμένοι διαδηλωτές και περαστικοί, 353 διαδηλωτές με τραύματα στο κεφάλι και 30 άλλοι που έχασαν το μάτι τους, σύμφωνα με τα στοιχεία του δημοσιογράφου David Dufresne - σ.σ.]

5.  Ο ήχος ως όπλο οφείλει μεγάλο μέρος της επιτυχίας του στην αυξανόμενη δημοτικότητα των λεγόμενων μη θανατηφόρων όπλων. Ανήκει στις μεθόδους των "λευκών βασανιστηρίων", γνωστά και ως "no touch torture". Εξαπλώνεται και διαδίδεται όσο περισσότερο επιβάλλεται η επιταγή της αόρατης βίας, που δεν αφήνει ίχνη. Ο ήχος καθιστά τα βασανιστήρια τηλεγενή, "νομικά και μιντιακά αποδεκτά" (σελ. 73), αν όχι αστεία και διασκεδαστικά. Πράγματι, οι δεσμοί μεταξύ της στρατιωτικής βιομηχανίας και της βιομηχανίας της ψυχαγωγίας είναι πραγματικοί και τα όρια μεταξύ των δύο είναι μερικές φορές θολά. Για τον Timothy Lenoir (που αναφέρεται στη σελ. 147), το στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα έχει δώσει τη θέση του στο στρατιωτικο-θεαματικό σύμπλεγμα. Αυτή η αμφισημία στη χρήση του ήχου και η ερμηνεία της χρήσης του ήχου ως όπλο "εκτονώνει την κριτική και θολώνει τη συζήτηση". Η αποτελεσματικότητα της χρήσης του ήχου ως όπλο μπορεί επίσης να γίνει κατανοητή υπό το πρίσμα των φουκωϊκών αναλύσεων της εξουσίας, τις οποίες υιοθετεί η Juliette Volcler. Κατ' αρχάς, ο ήχος ανήκει στα όπλα που εμπίπτουν στη συμπεριφοριστική αντίληψη της αστυνόμευσης: έχει το πλεονέκτημα να τροποποιεί τη συμπεριφορά χωρίς να σκοτώνει. Κάνει τους ανθρώπους πειθήνιους και κάμπτει την αντίσταση, επιτρέποντας την απόλυτη διακλάδωση της εξουσίας εντός του ατόμου, σαν ένα είδος τρομακτικής μετα-φουκωϊκής δυστοπίας. Το άτομο γίνεται υπάκουο χωρίς καν να το συνειδητοποιεί. Ο ήχος, επίσης, εξυγιαίνει και καθαρίζει. Καθαρίζει τις σπηλιές στις οποίες κρύβονται οι Ιρακινοί εχθροί, ώστε να μπορούν να σκοτωθούν καλύτερα από τα αμερικανικά αεροπλάνα. Απαλλάσσει τον δημόσιο χώρο από τα ανεπιθύμητα στοιχεία και εξυγιαίνει, για παράδειγμα, τις αποβάθρες των σιδηροδρομικών σταθμών, που είναι συχνά βουτηγμένες μέσα σε μία ανούσια μουσική, η οποία, εφόσον θα είναι μάλλον πολύ δυσάρεστη στους "νέους", θα τους αποτρέπει να επιχειρούν οποιαδήποτε κατάληψη. Με την προσθήκη του ροζ φωτός, το οποίο αναδεικνύει τη νεανική ακμή, αυτή η μουσική είναι πολύ αποτελεσματική στο να διώχνει τους εφήβους. Ας σημειώσουμε ότι όταν μεταδίδεται σε εμπορικά κέντρα, η μουσική αυτή μπορεί να διώξει ορισμένους ανθρώπους που θεωρούνται ανεπιθύμητοι, ενώ κάνει άλλους από άλλες κοινωνικές ομάδες πιο πειθήνιους- και ικανούς να καταναλώσουν.

6.  Το βιβλίο της Juliette Volcler αποτελεί μια ουσιαστική και διεξοδική σύνθεση διαφόρων προϋπαρχουσών εργασιών σχετικά με τη χρήση του ήχου ως όπλο. Η συγγραφέας καλύπτει ένα σημαντικό κενό, καθώς δεν υπάρχει παρόμοια γαλλόφωνη έρευνα για το θέμα, το οποίο δεν φαίνεται να θεωρείται ακόμη άξιο προσοχής από την επιστημονική κοινότητα. Το βιβλίο ακολουθεί μια παιδαγωγική διαδικασία: παρουσιάζονται τα διάφορα συστατικά του ήχου, με ένα λεξικό που σχετίζεται με τον ήχο να αποτελεί μάλιστα το πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου. Το βιβλίο είναι γεμάτο παραδείγματα και ιστορικές αναφορές, που το καθιστούν εύκολο και ενδιαφέρον στην ανάγνωση. Τα διάφορα παραδείγματα εξετάζονται από ιστορική άποψη μέσω μιας ανάλυσης της εξουσίας και του στρατιωτικού συμπλέγματος, η οποία φαίνεται εντελώς ενδεδειγμένη. Η Juliette Volcler δεν απαρνείται τον στρατευμένο χαρακτήρα του έργου της: κατακτώντας, σύμφωνα με την ίδια, τις πιθανές χρήσεις του ήχου ως όπλο, καθίσταται δυνατή η οικειοποίησή τους, προκειμένου να ενισχυθούν μορφές αντίστασης. Παρ' όλα αυτά, το βιβλίο προσφέρει λίγους πιθανούς τρόπους επανοικειοποίησης. Πρόκειται για μια πρόκληση για την έρευνα σχετικά με τις χρήσεις του ήχου ως όπλο, την κρίσιμη και συναρπαστική φύση του οποίου μας απέδειξε η Juliette Volcler, ώστε να κωφεύουμε λιγότερο σε αυτό το θέμα.