ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΙΔΕΕΣ

 

ενδιαφέρουσα είδηση: Αυτός ο weirdo ανεβασε ένα βίντεο σχετικά με τις μυστικιστικές ρίζες της NASA. Εμείς πάλι, προγενέστερα είχαμε διαβάσει, στο entercircle αυτό το άρθρο: https://enterstarcircle.blogspot.com/2023/07/nasa.html?fbclid=IwAR086EepZIUztZJmgWo1E43xsRLHxNjmAAERcN7JbF8hz9tybe7mRZS_-tM&m=1 Το λινκ του βίντεο είναι το εξής: https://www.youtube.com/watch?v=mNhJLdYkNng&t=77s

 

 

Απάντησή -Η μίμηση είναι η ειλικρινέστερη μορφή κολακείας.

 

όμως- Το να ακούς, όχι το να μιμείσαι, ίσως είναι η ειλικρινέστερη μορφή κολακείας.

 

ΥΓ- Καλύτερα να αποτύχεις πρωτοτυπώντας παρά να πετύχεις μιμούμενος.

ΠΑΡΑΞΕΝΕΣ ΜΕΔΟΥΣΕΣ

 

Οι μέδουσες της Καραϊβικής μπορούν να μαθαίνουν εμπειρικά, παρόλο που δεν έχουν εγκέφαλο, μια ανακάλυψη που ρίχνει φως στην εξέλιξη και τους μηχανισμούς πίσω από τη μάθηση.

Μέχρι τώρα, οι ερευνητές υπέθεταν ότι η εκμάθηση και η προσαρμογή μιας συμπεριφοράς – όπως η αποφυγή ενός ζεστού τηγανιού έπειτα από έγκαυμα – περιοριζόταν σε βιολογικά πιο πολύπλοκους έμβιους οργανισμούς με σχετικά μεγάλο εγκέφαλο, συμπεριλαμβανομένων ποντικών, πτηνών και πρωτευόντων. Ωστόσο, ορισμένες μελέτες έχουν υποδείξει ότι και πιο απλά πλάσματα μπορεί να έχουν αυτή την ικανότητα.

Οι ερευνητές τοποθέτησαν τις μέδουσες μέσα σε κάδους με νερό, χρησιμοποιώντας ειδικό χρωματισμό και φωτισμό και προσπάθησαν να διαπιστώσουν αν προσκρούουν στα τοιχώματά τους. 

Υστερα από οκτώ λεπτά οι μέδουσες κολυμπούσαν 50% πιο μακριά από τα τοιχώματα και είχαν σχεδόν τετραπλασιάσει τον αριθμό των ελιγμών τους. 

Τα αποτελέσματα από τα πρόσφατα πειράματα υποδηλώνουν ότι οι μέδουσες αυτές διαθέτουν κάποιο επίπεδο βραχυπρόθεσμης μνήμης, επειδή μπορούν να αλλάξουν τη συμπεριφορά τους με βάση την εμπειρία του παρελθόντος, δήλωσε ο Μάικλ Εϊμπρας, μεταδιδακτορικός ερευνητής στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Μπέρκλεϊ.

Η εργασία καταδεικνύει ότι «τα νευρικά συστήματα σε αυτά τα πλάσματα μπορούν να επιτύχουν αρκετά εντυπωσιακές λειτουργίες», εκτίμησε ο Σάιμον Σπρέχερ από το Πανεπιστήμιο του Fribourg στην Ελβετία, ο οποίος δεν συμμετείχε στην εργασία.

Με πληροφορίες από New Scientist, New York Times

ΣΚΕΠΑΣΜΑ ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΟΥ

Πιάνετε τον εαυτό σας να στριφογυρνάει στο κρεβάτι τη νύχτα και το μόνο πράγμα που σας βοηθάει είναι να σκεπαστείτε για να σας πάρει ο ύπνος;

Δεν είστε μόνοι που ο ύπνος τους εξαρτάται από αυτό! Τα σκεπάσματα φαίνεται ότι έχουν την… μαγική ιδιότητα να μας βοηθούν να κοιμόμαστε πιο γρήγορα. Ακόμα και όταν κάνει ζέστη, οι περισσότεροι χρειάζονται έστω ένα σεντόνι για να αποκοιμηθούν.

Υπάρχουν συγκεκριμένοι λόγοι για τους οποίους είμαστε “προγραμματισμένοι να κοιμόμαστε καλύτερα και πιο γρήγορα με κάποιο σκέπασμα.

Το σκέπασμα ρυθμίζει τη θερμοκρασία του σώματός μας

Είμαστε θερμόαιμα πλάσματα, πράγμα που σημαίνει ότι το σώμα μας ρυθμίζει την εσωτερική του θερμοκρασία και αυτό μας βοηθά να παραμείνουμε ζεστοί. Ωστόσο, όταν είμαστε σε βαθύ ύπνο, αυτός ο έλεγχος εξασθενεί. Τότε είναι που… ζητάμε βοήθεια από τα πράγματα γύρω μας, δηλαδή από κάποιο σκέπασμα. Αυτό βοηθάει το σώμα μας να προσαρμόσει και να διατηρήσει τη θερμοκρασία του.

Τα σκεπάσματα αποτελούν ουσιαστικό μέρος της ρουτίνας μας στον ύπνο

Είμαστε επίσης “πλάσματα της συνήθειας” και αυτό έχει τεράστιο αντίκτυπο στο γιατί χρειαζόμαστε τα σκεπάσματα ακόμα και όταν κάνει ζέστη. Ακόμα κι αν δεν πρόκειται για αίσθημα ασφάλειας, έχουμε μάθει να σκεπαζόμαστε στον ύπνο όλη μας τη ζωή και είναι χαραγμένο στη ρουτίνα μας από μικρή ηλικία. Έτσι, όταν πηγαίνουμε για ύπνο και σκεπαζόμαστε, το σώμα μας λαμβάνει το σήμα ότι είναι ώρα να κοιμηθούμε.

Τα σκεπάσματα μειώνουν το άγχος

Η σεροτονίνη είναι μια από τις χημικές ουσίες που μας κάνουν να αισθανόμαστε καλά και διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στο να είμαστε χαρούμενοι και ήρεμοι. Όταν είμαστε αγχωμένοι και ανήσυχοι, είναι δύσκολο να κοιμηθούμε. Ωστόσο, μόλις σκεπαστούμε, η ποσότητα αυτής της χημικής ουσίας αυξάνεται και αυτά τα συναισθήματα αρχίζουν να εξαφανίζονται.

Αισθανόμαστε προστατευμένοι και ασφαλείς

Τα σκεπάσματα ενεργοποιούν μια αίσθηση ασφάλειας γιατί ο πιο κοινός φόβος που είχαμε όταν ήμασταν παιδιά ήταν ο φόβος για το σκοτάδι. Έτσι, όταν άρχισε αυτό το συναίσθημα, σκεπαζόμασταν εντελώς. Ήταν η… μαγική μας απόδραση που καταπολεμούσε κάθε φόβο και μας έκανε να νιώθουμε προστατευμένοι. Αυτό το αίσθημα ασφάλειας μας ακολουθεί σε όλη μας τη ζωή, όταν είμαστε κάτω από τα σκεπάσματά μας.

Πηγή: https://brightside.me

 

ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΛΕΣΧΗΣ ΤΩΝ ΞΩΤΙΚΩΝ

 

 

 

Μια φορά και έναν καιρό, στις αρχές του 20ού αιώνα, συνέβη κάτι παράξενο:

Στη Μητρόπολη της πανίσχυρης Βρετανικής Αυτοκρατορίας, κάποιοι ασυνήθιστοι άνθρωποι αποφάσισαν να ιδρύσουν μια εξίσου ασυνήθιστη Λέσχη. Η ιστορία τους καθώς και κάποια απ’ τα μυστικά τους, ξεδιπλώνονται σε τούτο το βιβλίο. Οι δραστηριότητές τους επηρέασαν την εξέλιξη του παγκόσμιου πολιτισμού μας κατά τρόπο υπόγειο αλλά ουσιαστικό. Βλέπετε, οι ασυνήθιστοι εκείνοι άνθρωποι αποφάσισαν να ψηλαφήσουν κάποιες μυστικές πτυχές του κόσμου μας. Απομακρύνθηκαν απ’ τα πολύβουα πλήθη,  περιπλανήθηκαν σε τόπους μυστικούς και ανίχνευσαν μύθους και θρύλους που βυθίζονταν σταδιακά στα διαλυτικά νερά της λήθης. Ξεγλίστρησαν απ’ τα δίχτυα αλαζονικών προκαταλήψεων, αψήφησαν τις γνώμες των πολλών, ερμήνευσαν το σύμπαν με άλλα μάτια, μέσα απ’ τα πρίσματα εναλλακτικών θεωριών, και, όπως συμβαίνει πάντα σ’ αυτούς που βρίσκουν το θάρρος να εξερευνήσουν καινούργια μονοπάτια, βρέθηκαν αντιμέτωποι με το θαυμαστό, το παράξενο και το αναπάντεχο.

Αρχαίες μαγείες αναδύθηκαν μπροστά τους, το μυστήριο και η μαγεία τούς τύλιξαν με τα σαγηνευτικά τους πέπλα και αφουγκράστηκαν το κάλεσμα διανοιών και δυνάμεων προαιώνιων, που η φωνή τους είχε σκεπαστεί απ’ τον ορυμαγδό της νέας τεχνολογικής εποχής.

Εκείνοι τόλμησαν να σκεφτούν διαφορετικά. Εσείς θα το τολμήσετε; Αν το πράξετε πάντως, αυτή σας η απόφαση θα είναι μια ιαχή ελευθερίας. Και, πού ξέρετε, μπορεί κάποιος ή κάτι εκεί έξω να σας ακούσει και να σας στείλει τη δική του απελευθερωτική απάντηση. 

βρείτε τα βιβλία του Ερίκ Σμυρναίου ΕΔΏ

Η ΠΡΩΤΗ ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΕΚΠΟΜΠΗ ΕΡΕΥΝΑΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

 Ήταν το 1999, όταν ο μετέπειτα δημιουργός του Tvonline αποφάσισε να «πειραματιστεί» μέσα από την τότε ιστοσελίδα του, με θέμα την τεχνολογία, προβάλλοντας μία εκπομπή στο διαδίκτυο! Η δοκιμή ήταν πετυχημένη και τα σχόλια του κόσμου ενθαρρυντικά! Το 2003 ήταν η ημερομηνία γέννησης της ιδέας «ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ». Ο Άγγελος Διαμαντουλάκης (εμπνευστής και δημιουργός του Tvonline), άρχισε να δημιουργεί την ομάδα που θα στήριζε την προσπάθεια και που θα βοηθούσε στην υλοποίησή της. Οι πόρτες όμως ήταν τότε "ερμητικά κλειστές", καθώς οι περισσότερες εταιρίες που απευθύνθηκε για συνεργασία, την εποχή, του έδιναν την απάντηση: «ποιος θα μπει στο διαδίκτυο για να δει βίντεο;». Ο Άγγελος δεν απογοητεύτηκε κι αποφάσισε να βαδίσει μονάχος στον δρόμο για την αλλαγή του διαδικτύου! Έτσι ξεκίνησε να φτιάχνει μια ομάδα από νέους-ταλαντούχους ανθρώπους, πλημμυρισμένους με όρεξη, φαντασία και δημιουργικότητα. Η ονομασία Tvonline ήταν μικρή κι εύκολη με αποτέλεσμα να κερδίσει γρήγορα τη «μάχη» από άλλα υποψήφια ονόματα. Η κατοχύρωση έγινε, η ιστοσελίδα δημιουργήθηκε, το studio ετοιμάστηκε, τα φώτα άναψαν και η πρώτη διαδικτυακή τηλεόραση ήταν πλέον γεγονός! Ανάμεσα σε αυτούς τους ανθρώπους ήταν και ο Γρηγόρης Τσουκαλάς (σε ηλικία τότε 25 ετών), ο οποίος σε συνεργασία με άλλους ανθρώπους με ανήσυχο νου δημιούργησε την πρώτη διαδικτυακή εκπομπή έρευνας και αναζήτησης μεταφυσικού περιεχομένου στο διαδίκτυο. Παρουσίαζε μέσα από αυτήν παράξενες πτυχές τόπων που συσχετίζονταν με το ανεξήγητο όπου δεν είχαν αναφερθεί ως τότε στο χώρο της Αστυμαγείας . Το παρακάτω βίντεο είναι ένα τμήμα από την έρευνα που δημοσιοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον Γρηγόρη Τσουκαλά και τον συνεργάτη του Αλέξανδρο Πασχέντη αλλά και άλλων, σχετικά με το στοιχειωμένο σπίτι της Αθήνας στο Μετς. Πολύ αργότερα δημοσίευσε το θέμα με στοιχεία για το σπίτι, το τεύχος 140, το Νοέμβριο 2006, στο περιοδικό αναζήτησης ΤΡΙΤΟ ΜΑΤΙ, με τίτλο "ΤΟ ΣΤΟΙΧΕΙΩΜΕΝΟ ΣΠΙΤΙ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ. Ο άνθρωπος που εμπιστεύτηκε τον Γρηγόρη Τσουκαλά, παρά το νεαρό της ηλικίας του, ήταν ο Άγγελος Διαμαντουλάκης ο πρώτος που έκανε διαδικτυακή τηλεόραση παγκόσμια και σήμερα αναφέρεται στούς κύκλους που γνωρίζουν το αντικείμενου του ως ο Έλληνας Bill Gates στον συγκεκριμένο χώρο λόγω πρωτοπορίας (περισσότερα στοιχεία για τον Διαμαντουλάκης εδώ- https://www.nancysblog.gr/.../tv-onli... )

ΕΙΔΙΣΜΟΣ Ή ΣΠΙΣΙΣΜΟΣ

 

 

 

                                                 

 

 

Τα τελευταία χρόνια, κατακλυζόμαστε, ανάμεσα σε όλα τα άλλα και από εκατοντάδες (ή πιο σωστά χιλιάδες…) καινούργιες λέξεις. Η παντοδυναμία του διαδικτύου, έχει αναγάγει το συγκεκριμένο μέσο, μεταξύ άλλων και σε ρυθμιστή της γλώσσας.

Έτσι, αίφνης, ειδικά  τον τελευταίο καιρό, μπήκαν στο λεξιλόγιό μας λέξεις όπως : ειδισμός, σπισισμός, (αντι)σπισιστές κλπ. Δεν υπάρχουν, τουλάχιστον ως τώρα, σε κανένα ελληνικό λεξικό. Ανατρέχουμε έτσι στο κορυφαίο (αγγλo)αμερικάνικο λεξικό, το «Merriam-Webster’s Collegiate Dictionary» (11η έκδοση , 2003) στην οποία διαβάζουμε τα εξής : 

Η λέξη speciesism, που αποδίδεται στα ελληνικά ως «σπισισμός» ή «ειδισμός» χρονολογείται από το 1973, είναι δηλαδή, σχετικά πρόσφατη. Διαβάζουμε : 

Speciesism: 1. Prejudice or discrimination based on species ; esp: discrimination against animals.

2. the assumption of human superiority on which speciesism is based .

Θα κάνουμε μια ελεύθερη μετάφραση , καθώς οι όροι που χρησιμοποιούνται στους ορισμούς αυτούς , είναι μάλλον αμφίσημοι.

1, Προκατάληψη ή διάκριση (μεροληψία) η οποία στηρίζεται στα είδη (species). Ιδιαίτερα , η διάκριση απέναντι (ενάντια) στα ζώα. 

2. Η προϋπόθεση, η αποδοχή της ανθρώπινης ανωτερότητας(υπεροχής) στην οποία στηρίζεται ο σπισισμός.
Ουσιαστικά δηλαδή, ο σπισισμός πρεσβεύει την  εκχώρηση διαφορετικών αξιών , δικαιωμάτων ή προσοχής σε άτομα, αποκλειστικά και μόνο με βάση την ιδιότητα του είδους τους.

Η λέξη πρωτοχρησιμοποιήθηκε επίσημα το 1973, από τον Βρετανό ψυχολόγο  Richard D. Ryder , μέλος μιας ομάδας διανοούμενων στην Οξφόρδη. Είχαν προηγηθεί δυο αναφορές από τον ίδιο , σε ένα φυλλάδιο, το 1970  και στο δοκίμιο «Experiment on Animals» («Πειράματα στα Ζώα»), το 1971.

                                             


Πιστεύεται όμως, ότι τη λέξη  speciesism , την είχε χρησιμοποιήσει και ο Δαρβίνος.

Ο  Ryder, στο φυλλάδιο ισχυρίστηκε ότι ο Δαρβίνος και οι επιστήμονες , συμφώνησαν, ότι δεν υπάρχει «μαγική» (magical)  , ουσιώδης διαφορά μεταξύ ανθρώπων και άλλων ζώων από βιολογική άποψη, συνεπώς δεν θα πρέπει να κάνουμε μια σχεδόν πλήρη διάκριση, ηθικά. Ο όρος διαδόθηκε και καθιερώθηκε μετά το  1975, από τον Αυστραλό φιλόσοφο  Peter  Singer , στο βιβλίο του «Animal Liberation» («Η Απελευθέρωση των Ζώων»). 

                                                             

Ο Singer γνώριζε τον Ryder , από την εποχή που ήταν φοιτητής φιλοσοφίας στην Οξφόρδη. Στο βιβλίο του , προχώρησε πολύ περισσότερο, παρομοιάζοντας τους «σπισιστές» με τους ρατσιστές και τους σεξιστές. Έγραφε συγκεκριμένα, ότι όπως οι ρατσιστές παραβιάζουν την αρχή της ισότητας , δίνοντας μεγαλύτερο βάρος στα συμφέροντα των μελών της φυλής τους, ιδιαίτερα όταν αυτά συγκρούονται με τα συμφέροντα άλλων φυλών και οι σεξιστές παραβιάζουν την αρχή της ισότητας ευνοώντας τα συμφέροντα του δικού τους φύλου, έτσι  και οι σπισιστές επιτρέπουν στα συμφέροντα των δικών τους ειδών να υπερισχύσουν των μεγαλύτερων συμφερόντων μελών άλλων ειδών. «Το μοτίβο είναι πανομοιότυπο σε κάθε περίπτωση» έγραφε χαρακτηριστικά.

Δέκα χρόνια αργότερα, o Peter Singer, επανήλθε , με το κείμενο «Το Κίνημα της Απελευθέρωσης των Ζώων, η Φιλοσοφία, τα Επιτεύγματα και το Μέλλον», όπου έκανε μια αποτίμηση του αντίκτυπου που είχε το έργο του. Εκεί , σημείωνε ότι το κίνημα αυτό, είχε αρχίσει να αποδίδει καρπούς και συνέβαλε σημαντικά στη βελτίωση των συνθηκών στις οποίες διαβιούν εκατομμύρια «μη ανθρώπινα ζώα».

Να σημειώσουμε ότι οι «θεωρητικοί» της άποψης για ισότητα μεταξύ όλων των ειδών, επικεντρώνονται βασικά σε ζώα που τεμαχίζονται για χάρη της εκπαίδευσης, τυφλώνονται για χάρη της ομορφιάς, περνούν όλη τους τη ζωή σ’ ένα κελί για να γίνουν γευστικά εδέσματα, πεθαίνουν από υπερβολικές δόσεις ναρκωτικών για χάρη της οικολογίας ή λιμοκτονούν προκειμένου να μάθουν ένα ανόητο ακροβατικό που θα εντυπωσιάσει τους θεατές ενός τσίρκου. (Από την εισαγωγή του Σταύρου Καραγεωργάκη, στο βιβλίο «ΖΩΑ ΚΑΙ ΗΘΙΚΗ»).

Στην ίδια εισαγωγή, σημειώνεται ότι όπως δε μπορούμε να βγάλουμε συμπεράσματα για το βιοτικό επίπεδο του πληθυσμού μιας χώρας λαμβάνοντας υπόψη μας μόνο τους βιομήχανους , τους τραπεζίτες, τους μεγαλογιατρούς, τους βουλευτές και τους γενικούς γραμματείς των υπουργείων, έτσι δε μπορούμε να αποτιμήσουμε το βαθμό ευζωίας των μη ανθρώπινων όντων λαμβάνοντας υπόψη μόνο οικόσιτους σκύλους και γάτες.

 

Οι αντισπισιστές

Όπως όλα τα κινήματα, έτσι και αυτό της «απελευθέρωσης των ζώων»,  εκτός από τους θεωρητικούς του, έχει και τους ανθρώπους της δράσης, τους ακτιβιστές.

 

Επηρεασμένοι από τα βιβλία του Peter  Singer  , του Steven  Best  και του  Tom  Regan, κάποιοι προχώρησαν σε δράσεις , οι οποίες όμως είχαν μερικές φορές, άσχημη κατάληξη γι’  αυτούς.

Στο κείμενό του «Το Κίνημα της Απελευθέρωσης των Ζώων, η Φιλοσοφία, τα Επιτεύγματα και το Μέλλον», ο  Peter  Singer προβληματίζεται για τη βιαιότητα πολλών απ’ αυτές τις ενέργειες και καλεί ομάδες οι οποίες χρησιμοποιούν βία να την εγκαταλείψουν, τόσο για λόγους αποτελεσματικότητας , όσο και για λόγους ηθικής, Κάποιοι φυλακισμένοι ακτιβιστές του «Μετώπου για την Απελευθέρωση των Ζώων» ( «Animal Liberation Front»), αποδοκίμασαν τη στάση του Singer .

Αντίθετα άλλοι, κατηγορούν τους  Singer,  Best και  Regan, ότι παρέχουν το ιδεολογικό οπλοστάσιο σε βίαιες ακτιβιστικές οργανώσεις . Σχετικό είναι το βιβλίο του Donald  R.  Liddic  «Eco-Terrorism-Radical Environmental and Animal Liberation Movements», (2006).
(«Οικοτρομοκρατία: Ριζοσπαστική Περιβαλλοντική  και Κινήματα για την Απελευθέρωση των Ζώων»).

Ένας ακόμα θεωρητικός του κινήματος αυτού, σε ευρύτερα πλαίσια όμως, ο Murray Bookchin  (1921-2007), υποστήριξε ότι τα περιβαλλοντικά προβλήματα είναι στην πραγματικότητα πολιτικά προβλήματα κα επομένως οι λύσεις τους πρέπει να είναι αποτέλεσμα πολιτικών επιλογών. Οι απόψεις του Bookchin, κινούνται στο χώρο του αναρχισμού, κατά πολλούς. Όσο για την «οικοτρομοκρατία»; Είναι νεολογισμός, καθώς εμφανίζεται το 1990 σαν όρος και είναι «ακραία κίνηση του οικολογικού ακτιβισμού που υποστηρίζει την ανάγκη πράξεων βίας ή σαμποτάζ για την προστασία του περιβάλλοντος». 

Η λέξη προέρχεται από το αγγλ. Ecoterrorism. («ΧΡΗΣΤΙΚΟ ΛΕΞΙΚΟ ΤΗΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ, έκδ. ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΑΘΗΝΩΝ, 2014,  είναι το μοναδικό ελληνικό λεξικό που περιέχει αυτή τη λέξη…).


                                                              

Η δράση των αντισπισιστών

Το έναυσμα για να ασχοληθούμε εκτενώς με αυτό το θέμα, μας δόθηκε πριν μερικούς μήνες (Οκτώβριος-Νοέμβριος 2017), όταν «αντισπισιστές»,  επιτέθηκαν σε κρεοπωλείο των Εξαρχείων  με σφυριά, σε πετ-σοπ στο Πέραμα και το Κερατσίνι, σε κατάστημα με γούνες στη Πάτρα κλπ. Μάλιστα, στα τέλη Οκτωβρίου , όπως διαβάσαμε και στο  protothema.gr , είχαν απειλήσει  με ανάρτηση τους σε σάιτ του αντιεξουσιαστικού χώρου ότι  θα προχωρήσουν σε πυρπόληση κρεοπωλείων και πετ-σοπ.

                                                       

Και μόλις χθες, είχαμε την επίθεση εναντίον κρεοπωλείων στην Αθήνα.
Ο Peter   Singer , στο κείμενό του που αναφέραμε παραπάνω για την απελευθέρωση των ζώων γράφει μεταξύ άλλων : «Οι παραδοσιακές φιλοζωικές οργανώσεις εστιάζουν στην προσπάθεια για εξάλειψη της κακομεταχείρισης εκείνων των ειδών με τα οποία είμαστε πολύ κοντά. Σκύλοι , γάτες και άλογα είναι πολύ ψηλά στη λίστα τους , αφού αυτά είναι τα ζώα που έχουν για κατοικίδια ή συντροφιά». 

Στο κεφάλαιο «Τα ζώα ως τροφή» γράφει: «Προκειμένου  να έχουμε κρέας στο τραπέζι μας σε μια προσιτή τιμή, η κοινωνία μας ανέχεται μεθόδους παραγωγής κρέατος που περιορίζουν τα ζώα- αυτά τα όντα που αισθάνονται- σε άβολες συνθήκες συνωστισμού σε όλη τους τη ζωή. Μεταχειριζόμαστε τα ζώα σαν μηχανές που μετατρέπουν τη ζωοτροφή σε σάρκα και οποιαδήποτε καινοτομία που έχει σαν αποτέλεσμα την αύξηση της «αναλογίας μετατροπής» θεωρείται κατάλληλη να υιοθετηθεί.

Οι πρώτες εκδηλώσεις του αντισπισιστικού κινήματος στο εξωτερικό , χρονολογούνται από το 1976  στις Η.Π.Α. Στο Αμερικανικό Μουσείο Φυσικής Ιστορίας , γινόταν πειράματα που περιλάμβαναν τον ακρωτηριασμό γατών, για να διερευνηθεί το αποτέλεσμα της ενέργειας αυτής στη σεξουαλική τους συμπεριφορά!

Ακτιβιστές του κινήματος ξεκίνησαν πικετοφορία έξω από το Μουσείο, να γράφουν γράμματα και να ζητούν την υποστήριξη του κόσμου. Τον Δεκέμβριο του 1977, κι ενώ οι διαμαρτυρίες συνεχίζονταν , το Μουσείο ανακοίνωσε τον τερματισμό των πειραμάτων. Πρακτικά, σώθηκαν  60 γάτες, αλλά η νίκη αυτή του αντισπισιστικού κινήματος, είχε σαν αποτέλεσμα τη συνέχιση και διεύρυνση της δράσης του. Λίγο αργότερα, ο δρ  Edward  Τaub , αποκαλύφθηκε ότι κακομεταχειριζόταν τις μαϊμούδες που χρησιμοποιούσε στα πειράματά του. Καταδικάστηκε για κακομεταχείριση και έτσι υπήρξε ο πρώτος Αμερικανός επιστήμονας που καταδικάστηκε γι’ αυτό το αδίκημα.

Το 1984-1985,  μέλη του «Animal Liberation Front», παραβίασαν ένα ερευνητικό εργαστήριο του Πανεπιστημίου της Πενσιλβάνια στη Φιλαδέλφεια . Σ’ αυτό , ο δρ Thomas Gennarelli,  έκανε μελέτες για κρανιακά τραύματα χρησιμοποιώντας μπαμπουίνους( στους οποίους προκαλούσε κρανιακά τραύματα).

Οι ακτιβιστές, αφαίρεσαν μόνο κάποιες βιντεοκασέτες από το εργαστήριο, οι οποίες και προβλήθηκαν στην αμερικανική τηλεόραση προκαλώντας τεράστιες αντιδράσεις. Όσοι συμμετείχαν στα πειράματα, κακομεταχειρίζονταν τους μπαμπουΐνους, τους αποκαλούσαν «κορόιδα» (!) και αστειεύονταν μαζί τους. Μετά από λίγο καιρό, η χρηματοδότηση του συγκεκριμένου προγράμματος, διακόπηκε.

Το 1982, στη Μ. Βρετανία, μια ομάδα που αυτοαποκαλούνταν «Animal Rights Militia» («Πολιτοφυλακή για τα Δικαιώματα των Ζώων»), έστειλε γράμματα-βόμβες στη Μάργκαρετ Θάτσερ. Αυτή ήταν και η μοναδική ενέργεια της συγκεκριμένης οργάνωσης. Αντίθετα, διαρκή δράση έχουν να επιδείξουν δύο αντικυνηγετικές ομάδες. Η «Hunt Saboteurs Association» («Ένωση Σαμποτέρ Κυνηγιού») και το παρακλάδι της «Hunt Retribution Squad» («Ομάδα για την Τιμωρία του Κυνηγιού»).

Να σημειώσουμε ότι η πρώτη γνωστή καταδίκη για κακομεταχείριση ζώων έγινε στη Μεγάλη Βρετανία και αφορούσε τον Bill Burns, o οποίος ξυλοφόρτωσε τον γάιδαρό του. Την πρωτοβουλία για να οδηγηθεί στο δικαστήριο ο Burns, είχε ο Richard Martin, βουλευτής του Galway, από τους πρωτοπόρους των αγώνων ενάντια στη σκληρότητα στα ζώα. Η δίκη έγινε το 1822 και ο Martin έφερε τον γάιδαρο στο δικαστήριο!

Το 1838, ο Richard Mathews, αποτύπωσε εξαιρετικά σ’ ένα πίνακα το γεγονός αυτό.
Να μην ξεχνάμε βέβαια τις περιβόητες και φαιδρές δίκες των… αρουραίων και άλλων ζώων στον Μεσαίωνα και αργότερα, οι οποίες βέβαια κινούνταν στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που αναφέραμε.

Οι αντίθετες απόψεις

Βέβαια, υπάρχουν και οι οπαδοί του σπισισμού, οι οποίοι προβάλλουν το επιχείρημα ότι ο άνθρωπος έχει το δικαίωμα να εκμεταλλευτεί άλλα είδη.

Ένας από αυτούς, είναι ο φιλόσοφος Carl Cohen, ο οποίος ταυτόχρονα, καταδικάζει τον ρατσισμό και τον σεξισμό. Την ίδια άποψη έχει και η φεμινίστρια Nel Noddings, η οποία θεωρεί απλοϊκά τα επιχειρήματα του Singer, καθώς σ’ αυτά δεν λαμβάνεται υπόψη το πλαίσιο της προτίμησης των ειδών, ενώ αντίθετα ο σεξισμός και ο ρατσισμός έλαβαν υπόψη το πλαίσιο της διάκρισης κατά των ανθρώπων.


Η Ρωσοαμερικανίδα φιλόσοφος και συγγραφέας Ayn Rand (1905-1982), υποστήριξε ότι «οι άνθρωποι είναι το μοναδικό είδος που δικαιούται δικαιώματα».

                                                  

Τέλος, ο Βρετανός φιλόσοφος Roger Scruton, θεωρεί την εμφάνιση του κινήματος των αντισπισιστών, ως «την πιο περίεργη πολιτισμική μετατόπιση μέσα στην φιλελεύθερη κοσμοθεωρία». Ισχυρίζεται ότι, αν τα ζώα έχουν δικαιώματα, έχουν και καθήκοντα, τα οποία τα ζώα τα παραβιάζουν συνεχώς και ειδικά τα αρπακτικά ζώα (λύκοι, αλεπούδες, «φάλαινες δολοφόνοι» κλπ), θα έπρεπε να είναι «μονίμως κλειδωμένα», όπως γράφει χαρακτηριστικά («should be permanently locked up»).

Τα ηθικά διλήμματα των αντισπισιστών

Οι αντισπισιστές στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι vegans, αυστηρά χορτοφάγοι δηλαδή. Βέβαια, οι βίγκαν δεν ταυτίζονται απόλυτα με τους θιασώτες του κινήματος της απελευθέρωσης των ζώων.

Στο κείμενό του για την απελευθέρωση των ζώων, ο Peter Singer, όπως αναφέραμε, δείχνει έντονα προβληματισμένος από τη δράση των ακτιβιστών του αντισπισιστικού κινήματος.
Ενώ δεν θεωρεί τις παράνομες πράξεις ηθικά λανθασμένες σε κάθε περίπτωση, καταλήγει στην άποψη ότι όταν οι δημοκρατικές διαδικασίες δεν λειτουργούν ορθά, η πλειοψηφία αντιτίθεται σε πολλές μορφές πειραματισμού και η (κάθε) κυβέρνηση δεν παίρνει τα μέτρα που πρέπει, τότε η παράνομη δράση αποτελεί τον μοναδικό τρόπο για τη βοήθεια των ζώων και την απόκτηση αποδείξεων για το τι συμβαίνει.

Ο Singer, δεν ανησυχεί από το ίδιο το γεγονός της παράβασης του νόμου, αλλά από την προοπτική μιας βίαιης αντιπαράθεσης, που μπορεί να οδηγήσει σε ένα κλίμα πόλωσης και τελικά τα θύματα, να είναι τα ίδια τα ζώα.

Στη συνέχεια ο P. Singer, γράφει:

«Το κίνημα για την απελευθέρωση των ζώων οφείλει να κάνει ό,τι μπορεί ώστε να αποφύγει το φαύλο κύκλο της βίας. Οι ακτιβιστές του κινήματος πρέπει να τεθούν αμετάκλητα εναντίον της χρήσης βίας, ακόμα και όταν οι αντίπαλοί τους χρησιμοποιούν βία απέναντί τους…Όλο το κίνημα απελευθέρωσης των ζώων βασίζεται στη δύναμη της ηθικής του ευαισθησίας. Δεν πρέπει να εγκαταλείψει το υψηλό ηθικό ιδεώδες».

Κλείνοντας, ο Peter Singer, καθηγητής στην έδρα της βιοηθικής του Πανεπιστημίου του Prinston των Η.Π.Α., προτρέπει τους ακτιβιστές να μιμηθούν τον Γκάντι και τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ.

«Με τεράστιο θάρρος και αποφασιστικότητα, επέμειναν στο επιχείρημα της μη βίας παρά τις προκλήσεις, και συχνά τις βίαιες επιθέσεις των αντιπάλων τους. Στο τέλος πέτυχαν επειδή το δίκαιο του αγώνα τους δεν μπορούσε να αμφισβητηθεί και η συμπεριφορά τους άγγιξε τις συνειδήσεις ακόμα και αυτών που είχαν εναντιωθεί».

 

ΠΗΓΗ:  www.protothema.gr

ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΗ

 

* Το άρθρο του ερευνητή στο CNRS στο Παρίσι, Hugo Mercier δημοσιεύτηκε στο Aeon. Τo Αeon, είναι διαδικτυακό περιοδικό, που θέτει μεγάλα ερωτήματα, αναζητώντας φρέσκες απαντήσεις και μια νέα οπτική στην κοινωνική πραγματικότητα, την επιστήμη, τη φιλοσοφία και τον πολιτισμό. Το NEWS 24/7 αναδημοσιεύει κάθε εβδομάδα μια ιστορία για όσους λατρεύουν την πρωτότυπη σκέψη πάνω σε παλιά και νέα ζητήματα.

Όλοι γνωρίζουμε ανθρώπους που έχουν υποφέρει από την υπερβολική εμπιστοσύνη που έχουν δείξει: εξαπατημένοι πελάτες, εγκαταλελειμμένοι εραστές, φίλοι που τους έχουν αποφύγει. Πράγματι, οι περισσότεροι από εμάς έχουμε "καεί" από άστοχη εμπιστοσύνη. Αυτές οι προσωπικές και έμμεσες εμπειρίες μας κάνουν να πιστεύουμε ότι οι άνθρωποι δείχνουν υπερβολική εμπιστοσύνη, αγγίζοντας συχνά την αφέλεια.

Στην πραγματικότητα, δεν εμπιστευόμαστε αρκετά.

Πάρτε δεδομένα σχετικά με την εμπιστοσύνη στις Ηνωμένες Πολιτείες (το ίδιο θα ίσχυε τουλάχιστον στις περισσότερες πλούσιες δημοκρατικές χώρες). Η διαπροσωπική εμπιστοσύνη, ένα μέτρο για το εάν οι άνθρωποι πιστεύουν ότι οι άλλοι είναι γενικά αξιόπιστοι, βρίσκεται στο χαμηλότερο επίπεδο των τελευταίων σχεδόν 50 ετών. Ωστόσο, είναι απίθανο οι άνθρωποι να είναι λιγότερο αξιόπιστοι από πριν: η τεράστια πτώση της εγκληματικότητας τις τελευταίες δεκαετίες υποδηλώνει το αντίθετο. Η εμπιστοσύνη στα μέσα ενημέρωσης βρίσκεται επίσης στο χαμηλότερο επίπεδο, παρόλο που τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης έχουν ένα εντυπωσιακό (αν όχι αψεγάδιαστο) ρεκόρ ακρίβειας.

Εν τω μεταξύ, η εμπιστοσύνη στην επιστήμη έχει συγκριτικά κρατήσει καλά, με τους περισσότερους ανθρώπους να εμπιστεύονται τους επιστήμονες τις περισσότερες φορές. Ωστόσο, σε ορισμένες τουλάχιστον περιοχές, από την κλιματική αλλαγή έως τον εμβολιασμό, ένα μερίδιο του πληθυσμού δεν εμπιστεύεται αρκετά την επιστήμη, με καταστροφικές συνέπειες.

Οι κοινωνικοί επιστήμονες έχουν μια ποικιλία εργαλείων για να μελετήσουν πόσο έμπιστοι και πόσο αξιόπιστοι είναι οι άνθρωποι. Το πιο δημοφιλές είναι το παιχνίδι εμπιστοσύνης, στο οποίο παίζουν δύο συμμετέχοντες, συνήθως ανώνυμα. Στον πρώτο συμμετέχοντα δίνεται ένα μικρό χρηματικό ποσό, 10 δολάρια ας πούμε, και του ζητείται να αποφασίσει πόσα θα μεταφέρει στον άλλο συμμετέχοντα. Το ποσό που μεταφέρεται τριπλασιάζεται στη συνέχεια και ο δεύτερος συμμετέχων επιλέγει πόσα θα επιστρέψει στον πρώτο. Τουλάχιστον στις δυτικές χώρες, η εμπιστοσύνη ανταμείβεται: όσο περισσότερα χρήματα μεταφέρει ο πρώτος συμμετέχων, τόσο περισσότερα χρήματα στέλνει ο δεύτερος, και έτσι με τόσα περισσότερα χρήματα καταλήγει ο πρώτος συμμετέχων. Παρ' όλα αυτά, οι πρώτοι συμμετέχοντες μεταφέρουν κατά μέσο όρο μόνο τα μισά χρήματα που έχουν λάβει. Σε ορισμένες μελέτες, εισήχθη μια παραλλαγή στην οποία οι συμμετέχοντες γνώριζαν ο ένας την εθνικότητα του άλλου. Η προκατάληψη οδήγησε τους συμμετέχοντες στη δυσπιστία για ορισμένες ομάδες - Ισραηλίτες άνδρες ανατολικής καταγωγής (Ασιάτες και Αφρικανοί μετανάστες και οι γεννημένοι στο Ισραήλ απόγονοί τους) ή μαύροι μαθητές στη Νότια Αφρική - μεταφέροντάς τους λιγότερα χρήματα, παρόλο που αυτές οι ομάδες αποδείχθηκαν εξίσου αξιόπιστες με τις πιο σεβαστές ομάδες.

Εάν οι άνθρωποι και οι θεσμοί είναι πιο αξιόπιστοι από ό,τι πιστεύουμε, γιατί δεν το κάνουμε σωστά; Γιατί δεν εμπιστευόμαστε περισσότερο;

Το 2017, ο κοινωνικός επιστήμονας Toshio Yamagishi είχε την καλοσύνη να με προσκαλέσει στο διαμέρισμά του στη Μασίντα, μια πόλη στη μητροπολιτική περιοχή του Τόκιο. Ο καρκίνος που θα του έπαιρνε τη ζωή λίγους μήνες αργότερα τον είχε αποδυναμώσει, ωστόσο διατηρούσε τον νεανικό ενθουσιασμό για έρευνα και το κοφτερό μυαλό. Με αυτή την ευκαιρία, συζητήσαμε μια ιδέα του με βαθιές συνέπειες για το θέμα: την πληροφοριακή ασυμμετρία μεταξύ εμπιστοσύνης και μη εμπιστοσύνης.

Όταν εμπιστεύεσαι κάποιον, καταλήγεις να καταλάβεις αν η εμπιστοσύνη σου ήταν δικαιολογημένη ή όχι. Ένας γνωστός ρωτάει αν μπορεί να κοιμηθεί στο χώρο σου για λίγες μέρες. Εάν αποδεχτείς, θα μάθεις αν είναι καλός καλεσμένος ή όχι. Ένας συνάδελφος σε συμβουλεύει να αποκτήσεις μια νέα εφαρμογή λογισμικού. Αν ακολουθήσεις την συμβουλή του, θα μάθεις αν το νέο λογισμικό λειτουργεί καλύτερα από αυτό που είχες συνηθίσει να χρησιμοποιείς.

Αντίθετα, όταν δεν εμπιστεύεσαι κάποιον, τις περισσότερες φορές δεν ανακαλύπτεις ποτέ αν έπρεπε να τον εμπιστευτείς. Εάν δεν προσκαλέσεις τον γνωστό σου, δεν θα μάθεις αν θα ήταν καλός καλεσμένος ή όχι. Εάν δεν ακολουθήσεις τις συμβουλές του συναδέλφου σου, δεν θα μάθεις αν η νέα εφαρμογή λογισμικού είναι στην πραγματικότητα καλύτερη και, επομένως, εάν ο συνάδελφός σου δίνει καλές συμβουλές σε αυτόν τον τομέα.

Αυτή η πληροφοριακή ασυμμετρία σημαίνει ότι μαθαίνουμε περισσότερα με το να εμπιστευόμαστε παρά με το να μην εμπιστευόμαστε. Επιπλέον, όταν εμπιστευόμαστε, μαθαίνουμε όχι μόνο για συγκεκριμένα άτομα, μαθαίνουμε γενικότερα για το είδος των καταστάσεων για τις οποίες πρέπει ή δεν πρέπει να εμπιστευόμαστε. Γινόμαστε καλύτεροι όταν δείχνουμε εμπιστοσύνη.

Ο Yamagishi και οι συνάδελφοί του απέδειξαν τα μαθησιακά πλεονεκτήματα της εμπιστοσύνης. Τα πειράματά τους ήταν παρόμοια με τα παιχνίδια εμπιστοσύνης, αλλά οι συμμετέχοντες μπορούσαν να αλληλεπιδράσουν μεταξύ τους πριν πάρουν την απόφαση να μεταφέρουν χρήματα (ή όχι) στον άλλον. Οι πιο έμπιστοι συμμετέχοντες ήταν καλύτεροι στο να καταλάβουν ποιος θα ήταν αξιόπιστος ή σε ποιον θα έπρεπε να μεταφέρουν χρήματα.

Βρίσκουμε το ίδιο μοτίβο σε άλλους τομείς. Οι άνθρωποι που εμπιστεύονται περισσότερο τα μέσα ενημέρωσης είναι πιο ενημερωμένοι για την πολιτική και τις ειδήσεις. Όσο περισσότερο εμπιστεύονται οι άνθρωποι την επιστήμη, τόσο πιο επιστημονικά εγγράμματοι είναι. Ακόμα κι αν αυτά τα στοιχεία παραμένουν συσχετιστικά, είναι λογικό οι άνθρωποι που εμπιστεύονται περισσότερο να πρέπει να βελτιώνονται στο να καταλάβουν ποιον να εμπιστευτούν. Στην εμπιστοσύνη όπως και σε οτιδήποτε άλλο, η πρακτική τελειοποιεί.

Η διορατικότητα του Yamagishi μας παρέχει έναν λόγο να έχουμε εμπιστοσύνη. Στη συνέχεια, όμως, το μυστήριο κορυφώνεται: εάν η εμπιστοσύνη παρέχει τέτοιες ευκαιρίες μάθησης, θα πρέπει να εμπιστευόμαστε πάρα πολύ, αντί για όχι αρκετά. Κατά ειρωνικό τρόπο, ο ίδιος ο λόγος για τον οποίο πρέπει να εμπιστευόμαστε περισσότερο – το γεγονός ότι κερδίζουμε περισσότερες πληροφορίες από το να εμπιστευόμαστε παρά από το να μην εμπιστευόμαστε – μπορεί να μας κάνει να έχουμε την τάση να εμπιστευόμαστε λιγότερο.

Όταν η εμπιστοσύνη μας διαψεύδεται – όταν εμπιστευόμαστε κάποιον που δεν θα έπρεπε – το κόστος είναι σημαντικό και η αντίδρασή μας κυμαίνεται από ενόχληση μέχρι οργή και απόγνωση. Το όφελος - αυτό που μάθαμε από το λάθος μας - είναι εύκολο να παραβλεφθεί. Αντίθετα, το κόστος της μη εμπιστοσύνης σε κάποιον που θα μπορούσαμε να εμπιστευτούμε είναι, κατά κανόνα, αόρατο. Δεν ξέρουμε για τη φιλία που θα μπορούσαμε να είχαμε δημιουργήσει (αν αφήναμε εκείνον τον γνωστό να κοιμηθεί στον χώρο μας). Δεν συνειδητοποιούμε πόσο χρήσιμες θα ήταν κάποιες συμβουλές (αν χρησιμοποιούσαμε τη συμβουλή του συναδέλφου μας σχετικά με τη νέα εφαρμογή λογισμικού).

Δεν εμπιστευόμαστε αρκετά γιατί το κόστος της εσφαλμένης εμπιστοσύνης είναι πολύ προφανές, ενώ τα (μαθησιακά) οφέλη της λανθασμένης εμπιστοσύνης, καθώς και το κόστος της λανθασμένης δυσπιστίας, είναι σε μεγάλο βαθμό κρυμμένα. Θα πρέπει να εξετάσουμε αυτά τα κρυφά κόστη και οφέλη: σκεφτείτε τι μαθαίνουμε εμπιστευόμενοι τους ανθρώπους με τους οποίους μπορεί να γίνουμε φίλοι, τη γνώση που μπορούμε να αποκτήσουμε.

Το να δίνουμε στους ανθρώπους μια ευκαιρία δεν είναι μόνο το ηθικό πράγμα που πρέπει να κάνουμε. Είναι επίσης το έξυπνο πράγμα που πρέπει να κάνουμε.

 

ΠΗΓΗ- https://www.news247.gr